سرمایه‌گذاری خطرپذیر بخش اجتناب‌ناپذیر دنیای سرمایه‌گذاری است، صرف‌نظر از اینکه آیا اولین روز شما در بازار است یا از زمانی که برای اولین بار وارد بازار شده‌اید، به تازگی ۴۰ ساله شده‌اید، اما شغل شما به عنوان مدیر هر سرمایه‌گذاری یا کسب و کاری اغلب شامل تصمیم‌گیری‌های ریسکی برای سرمایه‌گذاری است. تصمیم درنهایت با شماست، یا سرمایه‌گذاری کنید یا به دنبال امرار معاش خود در زمینه دیگری باشید.
اگر بازار سهام سقوط کند، آیا حجم سرمایه‌گذاری‌های خود را افزایش می‌دهید؟ آیا معاملات روزانه را ترجیح می‌دهید؟ آیا ترجیح می‌دهید پول خود را به جای نگه داشتن آن در یک حساب پس‌انداز سرمایه‌گذاری کنید؟ در صورت پاسخ “بله” به این سؤال‌ها، شما سرمایه‌گذاری خطرپذیر هستید. در این مقاله از دلفین وست اطلاعات بسیار مهم و ضروری در حوزه سرمایه‌گذاری خطرپذیر را با شما به اشتراک گذاشته شده است.
سرمایه‌گذاری خطرپذیر چیست؟
سرمایه‌گذاری خطرپذیر (Venture Capital) شکلی از تأمین مالی است که در ازای حقوق صاحبان سهام، وجوهی را در اختیار استارت‌آپ‌های در مراحل اولیه با پتانسیل رشد بالا قرار می‌دهد.
یک سرمایه‌گذار جسور، ریسک سرمایه‌گذاری در شرکت‌های نوپا را می‌پذیرد، به این امید که وقتی شرکت‌ها موفق شدند، بازده قابل‌توجهی به‌دست آورد. سرمایه‌گذاران خطرپذیر به اندازه‌ای ثروتمند هستند که در مقابل ضررهایی که ممکن است با سرمایه‌گذاری در شرکت‌های با ریسک بالا و اثبات نشده متحمل شوند، مقاومت کنند. سرمایه‌گذار جسور هنگام انتخاب شرکت‌هایی برای سرمایه‌گذاری، پتانسیل رشد شرکت، قدرت تیم مدیریتی و منحصربه‌فرد بودن محصولات یا خدمات آن را در نظر می‌گیرد.
بااینحال، سرمایه‌گذاری جسورانه همیشه به شکل پول نقد نیست. همچنین می‌تواند در قالب تخصص فنی یا مدیریت ارائه شود. سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز معمولاً به شرکت‌های کوچک با پتانسیل رشد استثنایی یا به شرکت‌هایی که به سرعت رشد کرده‌اند و به‌نظر می‌رسد آماده ادامه گسترش هستند، تخصیص می‌یابد.
برای شرکت‌ها یا پروژه‌های جدید با سابقه عملیاتی محدود (کمتر از دو سال)، تأمین مالی سرمایه‌گذاری خطرپذیر به طور فزاینده‌ای به یک منبع محبوب – و حتی ضروری – برای افزایش سرمایه تبدیل می‌شود، به ویژه اگر دسترسی به بازارهای سرمایه، وام‌های بانکی یا ابزارهای بدهی نداشته باشند. نقطه ضعف اصلی این است که سرمایه‌گذاران معمولاً سهام شرکت را خریداری می‌کنند و بنابراین در تصمیم‌گیری‌های شرکت نظر می‌دهند.
تاریخچه سرمایه‌گذاری جسورانه
سرمایه‌گذاری خطرپذیر اولین بار در ایالات متحده در زمان جنگ جهانی دوم آغاز شد. قبل از آن، خانواده‌های ثروتمندی مانند راکفلرها، واربورگ‌ها و واندربیلت‌ها محبوب‌ترین سرمایه‌گذاران در استارت آپ‌ها بودند. شرکت تحقیق و توسعه آمریکا (ARDC) که در سال ۱۹۴۶ تأسیس شد، اولین شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر، در تأمین بودجه از منابعی غیر از خانواده‌های ثروتمند بی‌نظیر است.
جورج دوریو، مؤسس ARDC’S، پدر سرمایه‌گذاری خطرپذیر است که اولین شرکت سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز دولتی را تأسیس کرد. قبل از تأسیس ARDC، دوریو از فرانسه به ایالات متحده نقل مکان کرد تا مدرک مدیریت بازرگانی را دریافت نماید. او بعداً در مدرسه بازرگانی هاروارد تحصیل کرد و همچنین به‌عنوان بانکدار سرمایه‌گذاری مشغول به کار شد.
دوریو و برخی از کارمندان سابقش در ARDC سرمایه‌گذاری برخی از موفق‌ترین شرکت‌ها را در ایالات متحده از جمله مورگان، هلند ونچر و گریلاک پارتنرز تأمین کرده‌اند. یکی از سرمایه‌گذاری‌های موفق او شرکت تجهیزات دیجیتال (DEC) است که با ۷۰۰۰۰ دلار در سال ۱۹۵۷ سرمایه‌گذاری کرد. ارزش شرکت طی عرضه اولیه عمومی آن در سال ۱۹۶۸ به بیش از ۳۵۵ میلیون دلار افزایش یافت که نشان‌دهنده بازده سالانه ۱۰۱ درصدی است.
سرمایه‌گذاری خطرپذیر در سال ۱۹۵۸ پس از تصویب قانون سرمایه‌گذاری در مشاغل کوچک شکل گرفت. این قانون به انجمن کسب و کارهای کوچک این اختیار را می‌داد که مجوز شرکت‌های سرمایه‌گذاری کوچک در ایالات متحده را صادر کند. این مجوز به شرکت‌های سرمایه‌گذاری امکان دسترسی به وجوه کم‌هزینه و تضمین‌شده توسط دولت را می‌دهد تا به آن‌ها کمک کند در استارت‌آپ‌های آمریکایی سرمایه‌گذاری کنند.
این صنعت در دهه ۱۹۸۰ با کاهشی روبه‌رو شد و برخی از شرکت‌ها برای اولین بار زیان را گزارش کردند. این کاهش عمدتاً ناشی از عرضه مازاد در عرضه‌های عمومی اولیه، مدیران بی‌تجربه صندوق‌ها و افزایش رقابت بود. شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر در ایالات متحده نیز با رقابت شرکت‌های خارجی، به‌ویژه از ژاپن و کره مواجه بودند.
این صنعت دوباره در دهه ۱۹۹۰ از سر گرفته شد، آن هم قبل از اینکه در اوایل دهه ۲۰۰۰ در مسیر سقوط قرار بگیرد. سرمایه‌گذاران خطرپذیر که در شرکت‌های فناوری سرمایه‌گذاری می‌کردند، متحمل ضررهای زیادی شدند. از آن زمان، این صنعت با بیش از ۴۷ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خطرپذیر تا سال ۲۰۱۴، رشد صعودی را تجربه کرده است.
اجزاء اصلی صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر
دو جزء اصلی برای صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر وجود دارد که شامل شرکای عمومی و شرکای محدود (LP) می‌شوند. شرکای عمومی، افرادی هستند که مسئول تصمیم‌گیری‌های سرمایه‌گذاری (پیدا کردن و توافق با استارت آپ‌ها و شرکت‌ها) و همکاری با استارت آپ‌ها برای رشد و رسیدن به اهدافشان هستند. از سوی دیگر، شرکای محدود، افراد و سازمان‌هایی هستند که سرمایه موردنیاز برای تکمیل این سرمایه‌گذاری‌ها را تأمین می‌کنند.
به عبارت دیگر شرکای تضامنی سرمایه‌گذاری را انجام می‌دهند و شرکای محدود وجوه را تأمین می‌کند.
یکی از تفاوت‌های اصلی بین صندوق‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر و سایر ابزارهای سرمایه‌گذاری این است که صندوق‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر پول شرکای خود را سرمایه‌گذاری نمی‌کنند، بلکه پول شرکای محدود مانند صندوق‌های بازنشستگی، صندوق‌های سرمایه‌گذاری عمومی، موقوفات، صندوق‌های تامینی و غیره را سرمایه‌گذاری می‌کنند. شرکای عمومی، ممکن است مقداری از پول خود را از طریق صندوق سرمایه‌گذاری کنند، اما این تنها ۱٪ از اندازه صندوق را نشان می‌دهد.
اصول سرمایه‌گذاری جسورانه
در یک سرمایه‌گذاری خطرپذیر، بخش‌های قابل‌توجهی از شرکت ایجاد می‌شود و از طریق مشارکت‌های محدود مستقل ایجاد شده توسط شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر به تعدادی سرمایه‌گذار فروخته می‌شود.
این مشارکت‌ها گاهی از گروهی از شرکت‌های مشابه تشکیل می‌شود. بااینحال، یک تفاوت مهم بین سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز و سایر معاملات سهام خصوصی این است که سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز تمایل دارد روی شرکت‌های نوپا که برای اولین بار به دنبال پول نقد بزرگ هستند، تمرکز کند، درحالی‌که سهام خصوصی تمایل دارد برای شرکت‌های بزرگ‌تر و باسابقه‌تر که به دنبال تزریق یا فرصت سهام هستند، سرمایه‌گذاری کند.
پروسه سرمایه‌گذاری پرریسک
اولین گام برای هر شرکتی که به دنبال جذب سرمایه‌گذار خطرپذیر است، ارائه یک طرح تجاری به یک شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر یا به یک سرمایه‌گذار فرشته است. اگر به پیشنهاد علاقه‌مند شوند، شرکت یا سرمایه‌گذار باید به طور کامل مدل کسب و کار، محصولات، مدیریت و سابقه عملیاتی شرکت و موارد دیگر را بررسی کند.
از آن‌جایی که VCها تمایل دارند مقادیر بیشتری را در شرکت‌های کمتری سرمایه‌گذاری کنند، این تحقیق اساسی بسیار مهم است. بسیاری از سرمایه‌گذاران خطرپذیر اغلب به عنوان تحلیل‌گران تحقیقات، سهام دارند. برخی دیگر دارای مدرک کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی (MBA) هستند.
متخصصان سرمایه‌گذاری خطرپذیر نیز تمایل دارند بر روی یک صنعت خاص تمرکز کنند، به عنوان مثال، یک سرمایه‌گذار خطرپذیر که در مراقبت‌های بهداشتی تخصص دارد، ممکن است در تجربه قبلی به عنوان یک تحلیل‌گر صنعت مراقبت‌های بهداشتی بوده باشد.
پس از تکمیل بررسی لازم، شرکت یا سرمایه‌گذار متعهد می‌شود در ازای حقوق صاحبان سهام در شرکت سرمایه‌گذاری کند. این وجوه را می‌توان به صورت یک‌جا ارائه کرد، اما سرمایه معمولاً به صورت دورهای ارائه می‌شود. در مرحله بعد، شرکت یا سرمایه‌گذار که در تأمین مالی شرکت فعالیت می‌کند، مشاوره ارائه می‌دهد و پیشرفت آن را قبل از آزادسازی وجوه اضافی نظارت می‌کند.
سرمایه‌گذار پس از یک دوره زمانی، معمولاً چهار تا شش سال پس از سرمایه‌گذاری اولیه، با شروع یک ادغام، خرید یا عرضه اولیه عمومی (IPO) از شرکت خارج می‌شود.
مراحل سرمایه‌گذاری پرریسک
در تأمین مالی سرمایه‌گذاری خطرپذیر پنج مرحله وجود دارد که شامل این موارد می‌شوند:
-
مرحله بذر
در مرحله ادغام، شرکت فقط یک ایده برای یک محصول یا خدمات است و کارآفرین باید سرمایه‌گذار خطرپذیر را متقاعد کند که ایده او یک فرصت سرمایه‌گذاری قابل‌دوام است.
اگر کسب و کار پتانسیل رشد را نشان دهد، VC بودجه‌ای را برای تأمین مالی توسعه اولیه محصول یا خدمات، تحقیقات بازار، توسعه طرح کسب و کار و ایجاد یک تیم مدیریتی ارائه می‌کند. سرمایه‌گذاران مخاطره‌آمیز مرحله اولیه در سایر دورهای سرمایه‌گذاری همراه با سایر سرمایه‌گذاران شرکت می‌کنند.
-
مرحله راه‌اندازی
مرحله راه‌اندازی نیاز به تزریق نقدی قابل‌توجهی برای کمک به تبلیغ و بازاریابی محصولات یا خدمات جدید به مشتریان جدید دارد. در این مرحله، این شرکت تحقیقات بازار را تکمیل کرده، یک طرح تجاری آماده کرده است و نمونه اولیه محصولات خود را برای نمایش به سرمایه‌گذاران دارد. این شرکت در این مرحله سرمایه‌گذاران دیگری را نیز برای تأمین مالی اضافی وارد می‌کند.
-
مرحله اول
شرکت درحال‌حاضر، آماده ورود به تولید و فروش واقعی است و این نیاز به سرمایه بیشتری نسبت به فازهای قبلی دارد. اکثر کسب و کارها در مرحله اول معمولاً جوان هستند و دارای یک محصول یا خدمات تجاری قابل‌دوام هستند.
-
مرحله گسترش
در این مرحله فروش محصولات یا خدمات در شرکت آغاز شده است و نیاز به سرمایه اضافی برای حمایت از تقاضا خواهد داشت. این بودجه برای حمایت از گسترش بازار یا شروع یک خط کسب و کار دیگر موردنیاز است. همچنین می‌توان از تأمین مالی برای بهبود محصول و توسعه کارخانه استفاده کرد.
-
مرحله پل
مرحله پل نشان‌دهنده تبدیل به یک شرکت سهامی عام است. کسب و کار به بلوغ رسیده است و برای حمایت از ادغام و عرضه اولیه سهام به بودجه نیاز دارد.
سرمایه‌گذار خطرپذیر می‌تواند در این مرحله از شرکت خارج شود، سهام خود را بفروشد و بازده قابل‌توجهی از سرمایه‌گذاری خود در شرکت کسب کند. خروج دارنده سرمایه خطرپذیر به سرمایه‌گذاران دیگر اجازه می‌دهد تا با امید به کسب سود از IPO وارد شوند.
۱۰ حوزه موردتوجه سرمایه‌گذاران ریسک‌پذیر
در ادامه به معرفی ۱۰ حوزه موردتوجه سرمایه‌گذاران ریسک‌پذیر می‌پردازیم:
-
سرمایه‌گذاری در سهام ارزان‌قیمت
معمولاً دلایل خوبی برای کاهش قیمت سهام وجود دارد. اغلب، شرکت‌هایی که این نوع سهام را دارند، در کسب سود با مشکل مواجه می‌شوند یا ممکن است از یکی از بورس‌های اصلی خارج شده باشند. سهام ارزان معمولاً به ندرت معامله می‌شود، به این معنی که ممکن است در فروش این سهام با مشکل مواجه شوید. از آن‌جایی که شرکت‌هایی که این سهام را منتشر می‌کنند معمولاً اندازه کوچکی دارند، به شدت تحت تأثیر اخبار مثبت و منفی قرار می‌گیرند.
علاوه‌بر‌این، کلاه‌برداری در معاملات مربوط به سهام ارزان رایج است. یکی از کلاه‌برداری‌های رایج، تاکتیک «پمپ و تخلیه» است، که در آن کلاه‌برداران به‌طور مصنوعی قیمت سهام را با انتشار اظهارات مثبت نادرست و گمراه‌کننده به منظور فروش سهام ارزان با قیمت بالاتر، افزایش می‌دهند.
-
سرمایه‌گذاری در عرضه‌های اولیه
سرمایه‌گذاران کوچک معمولاً تحت تأثیر عرضه‌های اولیه شرکت‌های معروف قرار می‌گیرند. و زمانی که سهام را در بازار پول عرضه می‌کنند، شروع به خرید سهام می‌نمایند و معتقدند که سودهای کلانی خواهند داشت. در این‌صورت امکان تحمیل قیمت‌های متورم وجود دارد. و سرمایه‌گذار باید به خوبی بداند که بسیاری از شرکت‌هایی که به اشتراک عمومی گذاشته شده‌اند هنوز به سود نرسیده‌اند. بر اساس گزارشی که در سال ۲۰۱۹ توسط شرکت سرمایه‌گذاری UBS منتشر شد، از دهه ۱۹۹۰، بازده روز اول شرکت‌های عرضه اولیه سهام بین ۱۰ تا ۲۰ درصد بوده است. اما پس از پنج سال، حدود ۶۰ درصد از شرکت‌ها به بازده کل منفی دست یافته‌اند.
-
سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال
طرفداران ارز دیجیتال به‌خصوص بیت‌کوین بر این باورند که بسیاری از این ارز‌ها به ارز ضروری آینده برای هر معامله خرید تبدیل خواهند شد، اگرچه در واقع استفاده از این ارز‌ها درحال‌حاضر محدود است. سرمایه‌گذاری در حوزه ارز دیجیتال نوعی حدس و گمان است. سرمایه‌گذاران سکه می‌خرند نه به این دلیل که آن را نوعی سرمایه‌گذاری ارزشمند می‌دانند، بلکه به این دلیل که معتقدند سرمایه‌گذاران دیگر به افزایش قیمت ادامه خواهند داد. این گمانه‌زنی‌ها باعث ایجاد نوسانات شدید در قیمت‌ها می‌شود. در دسامبر ۲۰۱۷، بیت‌کوین به نزدیک به ۲۰۰۰۰ دلار رسید، سپس در سال ۲۰۱۸ قیمت به زیر ۴۰۰۰ دلار کاهش یافت. همان‌طور که جیمز رویال از بنکریت توصیف کرده است، این نوسانات بیت‌کوین را به‌عنوان یک ارز بی‌ارزش می‌کند. تا ۸ آوریل ۲۰۲۱، بیت کوین بیش از ۵۷۰۰۰ دلار معامله می‌شد. اخیراً سرمایه‌گذاری در بیت‌کوین محبوبیت بیشتری پیدا کرده است، اما سرمایه‌گذاری در این حوزه ریسک بالایی دارد.
-
خرید سهام کوتاه
خرید کوتاه، با استقراض از کارگزار و استفاده از سهامی که به عنوان وثیقه دارید، پولی را که برای سرمایه‌گذاری نیاز دارید، در اختیار شما قرار می‌دهد، البته علاوه‌بر وام، باید این پول را نیز بازپرداخت کنید. اگر همه چیز خوب پیش برود، بازدهی شما افزایش خواهد یافت، اما اگر همه چیز به اشتباه پیش برود، ضرر سنگینی به دنبال خواهد بود. به‌عنوان مثال، اگر سهام را به قیمت ۵۰۰۰ دلار خریداری کنید و قیمت سهام ۵۰ درصد کاهش یابد، ۲۵۰۰ دلار ضرر خواهید کرد، اما اگر آن سهام را به قیمت ۲۵۰۰ دلار بخرید و بقیه را از کارگزار بگیرید، کل سرمایه خود را به اضافه سودی که متحمل خواهید شد از دست خواهید داد.
-
سرمایه‌گذاری در ETFهای اهرمی
مشابه ETF معمولی بازار پول، ETFهای اهرمی شامل گروهی از سرمایه‌گذاری‌های مرتبط با شاخص سهام است. این صندوق‌ها با استفاده از انواع روش‌های مالی به دنبال کسب سود تا ۲ یا ۳ برابر شاخص مربوطه هستند. یک صندوق سرمایه‌گذاری که دو برابر بازده یک شاخص معیار را هدف قرار می‌دهد، به شما این امکان را خواهد داد که به ازای هر ۱ دلاری که واقعاً سرمایه‌گذاری می‌کنید، ۲ دلار سرمایه‌گذاری کنید. ریسک‌های مرتبط با این نوع سرمایه‌گذاری مشابه ریسک‌های خرید سهام کوتاه‌مدت است که در آن می‌توانید سود زیادی کسب کنید و درعین‌حال احتمال متحمل شدن ضررهای هنگفت نیز وجود دارد، اما نکته دشوار در مورد ETFهای اهرمی این است که آن‌ها باید هر روز تعادل را مجدداً متعادل کنند تا ماهیت شاخص اساسی را منعکس کنند و هر روز سرمایه‌گذاری روی یک محصول متفاوت انجام می‌شود.
-
سرمایه‌گذاری در کلکسیون
بسیاری از مردم دوست دارند ماشین، تمبر، عتیقه‌جات و چیزهای دیگر داشته باشند، اما برخی از این افراد امیدوارند که سرگرمی‌های آن‌ها به یک سرمایه‌گذاری سودآور تبدیل شود. اگر از این سرگر‌می لذت می‌برید، خرج کردن مقدار معقولی پول برای لذت بردن از آن اشکالی ندارد، اما اگر قصد دارید کلکسیون‌های خود را برای کسب سود بفروشید، خطرات زیادی به همراه خواهد داشت. این مجموعه‌ها دارایی‌های غیرنقدی هستند، اغلب فروش آن‌ها دشوار است، ممکن است خریدار پیدا نکنید و مجبور شوید آن‌ها را کمتر از قیمت اصلی‌شان بفروشید. همچنین، دانستن ارزش واقعی کلکسیون‌ها چندان راحت نیست و در صورت گم شدن یا آسیب دیدن کلکسیون‌ها، ممکن است کل سرمایه خود را از دست بدهید.
-
خرید اوراق با ریسک بالا
اگر رتبه اعتباری شما پایین باشد، هنگام وام گرفتن، نرخ بهره بالایی را پرداخت خواهید کرد، زیرا احتمال بازپرداخت این وام‌ها وجود دارد. همین امر در مورد شرکت‌ها نیز صدق می‌کند. زمانی که شرکت‌ها می‌خواهند حقوق بگیرند، اوراق قرضه صادر می‌کنند. هر چه ریسک نکول بیشتر باشد، شرکت‌ها سود بیشتری می‌پردازند. و اگر اوراق قرضه شرکتی دارید که اعلام ورشکستگی کرده است، به احتمال زیاد کل سرمایه خود را از دست خواهید داد، اما وام‌دهندگانی که وثیقه دارند، مانند بانکی که وام مسکن دارد، قبل از اینکه صاحبان اوراق پول خود را پس بگیرند، پول خود را به طور کامل پس می‌گیرند.
-
خرید سهام شرکت‌های ورشکسته
دارندگان اوراق قرضه ممکن است هنگام ورشکستگی یک شرکت پول خود را از دست بدهند، اما وام‌دهندگانی که وثیقه دارند، قبل از اینکه دارندگان وثیقه پول خود را پس بگیرند، پول خود را به طور کامل پس می‌گیرند. به‌طور معمول، زمانی که شرکت‌ها شروع به اعلام ورشکستگی می‌کنند، قیمت سهام آن‌ها سقوط می‌کند. برخی از سرمایه‌گذاران ممکن است برای افزایش موقت قیمت‌ها به خرید سهام متوسل شوند، اما احتمال اینکه این سهام به‌طورکامل ارزش خود را از دست بدهند بسیار زیاد است.
۹. سرمایه‌گذاری در طلا و نقره
اگر نگران سرمایه‌گذاری در بازارهای سهام یا افزایش تورم هستید، یک جایگزین ممکن است سرمایه‌گذاری در طلا و نقره باشد. سرمایه‌گذاری در طلا و نقره نوعی پرچین است، زیرا ارزش خود را در طول زمان حفظ می‌کنند. گاهی‌اوقات، بسیاری از سرمایه‌گذاران به‌دنبال خرید دارایی‌های مشهود هستند. با سرمایه‌گذاری مقادیری در طلا و نقره می‌توانید سرمایه‌گذاری‌های موجود در پرتفوی خود را متنوع کنید، اما اگر ارزش سرمایه‌گذاری در طلا و نقره بیش از ۵ تا ۱۰ درصد باشد، ممکن است سطح ریسک افزایش یابد. امکان آن هم وجود دارد که قیمت‌های طلا و نقره در کوتاه‌مدت با نوساناتی مواجه شوند و قیمت‌های نقره نوسان‌تر از طلا هستند، زیرا ارزش عرضه بسیار پایین‌تر است. خرید طلا و نقره می‌تواند ریسک بیشتری نسبت به سرمایه‌گذاری در ETFهای طلا یا نقره‌ای داشته باشد که دارای دارایی‌های متنوعی هستند، مانند سهام استخراج و دارایی‌های مشهود.
-
قراردادهای اختیار معامله
قراردادهای اختیار معامله به شما این حق را می‌دهد که قبل از تاریخ معینی سهام را با قیمت معینی بخرید و بفروشید. بهطورکلی، زمانی که فکر می‌کنید قیمت سهام بالا می‌رود، حق خرید سهام را می‌خرید و زمانی که فکر می‌کنید قیمت سهام پایین می‌آید، حق فروش را می‌خرید. مهم‌ترین ویژگی معاملات اختیار معامله، واضح بودن آن‌ها چه از نظر سود و چه از نظر زیان است. هدف اصلی خرید سهام خوب با قیمت رقابتی و خلاص شدن از شر سهام زیانده با قیمت مناسب است. معاملات اختیار معامله مستلزم سطح بالایی از ریسک است، به خصوص اگر شما حق خرید یا فروش را می‌فروشید.
نشانه‌های ریسک بودن سرمایه‌گذاری‌ها چیست؟
علاوه‌بر ده سرمایه‌گذاری ذکرشده در این مقاله، سرمایه‌گذاری‌های بسیار دیگری نیز وجود دارد که ریسک بالایی را در بر می‌گیرد. موارد زیر مهم‌ترین ویژگی‌های مرتبط با سرمایه‌گذاری‌های پرریسک است:
- عدم وضوح: اگر درک روشنی از سرمایه‌گذاری و مکانیسم کسب سود ندارید، باید فوراً از آن فاصله بگیرید.
- نوسانات: نوسانات چشم‌گیر قیمت یکی از ویژگی‌های سرمایه‌گذاری‌های پرریسک است. بنابراین، شما باید بر استراتژی‌های سرمایه‌گذاری درست و اثبات‌شده تکیه کنید. ریسک سرمایه‌گذاری زمانی افزایش می‌یابد که همه چیز به انتخاب زمان مناسب بستگی داشته باشد.
- خیلی کم: فقط به این دلیل که یک سرمایه‌گذاری ارزان است به این معنی نیست که ارزش خوبی دارد.
- قیمت خیلی بالاست: صرف نظر از قیمت، حتماً از خود می‌پرسید که آیا سرمایه‌گذاری ارزش واقعی دارد یا اینکه افزایش قیمت نتیجه سفته بازی است.
درنهایت، اگر بتوانید مقدار کمی پول را در سرمایه‌گذاری‌های پرخطر قرار دهید، تا زمانی که بتوانید زیان‌های بزرگ را متحمل شوید، خوب است.
مزایا و معایب سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز
از مهم‌ترین مزایای سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- تخصص کسب و کار: جدای از حمایت مالی، دریافت سرمایه‌های خطرپذیر می‌تواند منبع ارزشمند راهنمایی و مشاوره را برای یک کسب و کار نوپا یا استارت‌آپ فراهم کند. این می‌تواند به انواع تصمیمات تجاری از جمله مدیریت مالی و مدیریت منابع انسانی کمک کند. تصمیم‌گیری بهتر در این زمینه‌های کلیدی با رشد کسب و کار شما اهمیت بسیاری خواهد داشت.
- منابع اضافی: در تعدادی از زمینه‌های حیاتی، از جمله مسائل حقوقی، مالیاتی و پرسنلی، یک شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر می‌تواند حمایت فعالی را ارائه دهد. بیش از همه در مرحله کلیدی رشد یک شرکت جوان، رشد سریع‌تر و موفقیت بیشتر دو مزیت بالقوه اصلی هستند.
- ارتباطات: سرمایه‌گذاران خطرپذیر معمولاً در جامعه تجاری ارتباط خوبی دارند. استفاده از این لینک‌ها می‌تواند مزایای فوق‌العاده‌ای داشته باشد.
از جمله معایب اصلی سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز به موارد زیر اشاره می‌کنیم:
- از دست دادن کنترل: معایب مرتبط با تأمین مالی سرمایه خطرپذیر بهطورکلی می‌تواند با تأمین مالی سرمایه خطرپذیر ترکیب شود. شما می‌توانید آن را به عنوان تأمین مالی سهام در نظر بگیرید. با تزریق انبوه پول و سرمایه‌گذاران حرفه‌ای و احتمالاً تهاجمی، شرکای سرمایه‌گذاری خطرپذیر احتمالاً می‌خواهند درگیر شوند. اندازه سهام آن‌ها می‌تواند تعیین کند که چقدر در شکل دادن به جهت شرکت تأثیرگذار هستند.
- وضعیت مالکیت اقلیت: بسته به اندازه سهام شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر در شرکت شما، اگر بیش از ۵۰٪ باشد، ممکن است کنترل مدیریت را از دست بدهید. اساساً، ممکن است مالکیت کسب و کار خود را رها کنید.
سرمایه‌گذاران خطرپذیر که باید با آن‌ها صحبت کنید چه کسانی هستند؟
هنگام در نظر گرفتن سرمایه‌گذاری خطرپذیر، مهم است که مطمئن شوید که با افراد مناسب صحبت می‌کنید. بستگی به صاحبان سرمایه دارد:
- حوزه تخصصی
- منطقه موردعلاقه
- در دسترس بودن سرمایه جاری
- قرار گرفتن در معرض خطرات در همان بخش
سه عامل تعیین‌کننده یک صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر موفق
عوامل تعیین‌کننده یک صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر موفق به شرح زیر می‌باشند:
-
هدف استراتژیک خود را مشخص کنید
هر سرمایه‌گذاری در ابتدا باید بر یکی از دو هدف اصلی سرمایه‌گذاری خود تمرکز کند؛ یا داشتن یک منفعت مالی یا یک منفعت استراتژیک.
بنابراین باید از خود بپرسید که آیا هدف اصلی کسب سود مالی در حین کسب بینش و دانش بازار است یا تسریع درگیری استراتژیک در مدل‌های تجاری است که احتمالاً در آینده بزرگ می‌شوند و بازار جدیدی را آزمایش می‌کنند.
از آن‌جایی که هر دو هدف نیاز به تنظیمات و طرز فکرهای کاملاً متفاوتی از یکدیگر دارند، مهم است که از انتظاراتی که از سرمایه‌گذاری دارید آگاه باشید. و بر اساس آن برنامه‌ریزی و عمل کنید.
-
تمام تخم مرغ‌های خود را در یک سبد قرار ندهید
علاوه‌بر نگرانی‌های مربوط به کارایی و دامنه که همراه با صندوق‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر است، سرمایه‌گذاری در استارت‌آپ‌ها و سرمایه‌گذاری‌های فردی همچنان می‌تواند مخاطره‌آمیز باشد. پتانسیل صعودی برای یک سرمایه‌گذاری منفرد معمولاً دو برابر آن چیزی است که از سهام‌های قابل معامله عمومی انتظار دارید.
بنابراین، برای سرمایه‌گذاری در استارت‌آپ‌ها، تنوع بخشیدن به سرمایه‌گذاری در شرکت‌ها، بخش‌ها، مراحل تأمین مالی و جغرافیای مختلف برای کاهش ریسک پیش‌فرض که برای هر استارت‌آپی افزایش می‌یابد بسیار مهم است.
-
سرمایه‌گذاری را انتخاب کنید که با سرمایه‌گذاری‌های قبلی شما مطابقت داشته باشد
اکثر مشاوران مالی ممکن است دوست نداشته باشند در صندوق‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر سرمایه‌گذاری کنند، زیرا علاوه بر اینکه در چنین سرمایه‌گذاری‌هایی تخصص ندارند، همیشه ترجیح می‌دهند با مشاغلی که از قبل ایجاد شده‌اند سر و کار داشته باشند.
این امر به این دلیل است که تا همین اواخر، ادغام یک بخش نوظهور در یک سبد سرمایه‌گذاری سنتی، با خطرات غیرمتعارف به دلیل ماهیت امانت‌داری، سربار اداری و چندین عامل دیگر، عملاً غیرممکن یا از نظر اقتصادی امکان‌پذیر نبود.
بنابراین، همیشه بهتر است روی محصولات یا دارایی‌هایی سرمایه‌گذاری کنید که با سرمایه‌گذاری‌های موجود شما مطابقت دارند. تا در یکپارچه‌سازی آن‌ها با مشکلات زیادی مواجه نشوید.
سخن پایانی
سرمایه‌گذاری خطرپذیر نام خود را به این دلیل گرفته که مالک آن توانایی بازیابی پول خود را در صورت شکست پروژه ندارد. بنابراین پروژه‌ها به صورت تصادفی انتخاب نمی‌شوند، بلکه پس از یک مطالعه عمیق که از طریق آن می‌تواند موفقیت پروژه را تضمین کند صورت می‌گیرد.
کافی است صاحبان سرمایه خطرپذیر پس از بررسی مطالعات امکان سنجی پروژه، به ایده پروژه و اهداف آن اعتقاد داشته باشند. و سپس صاحبان سرمایه خطرپذیر شریک صاحب ایده پروژه می‌شوند. در پایان سهم سرمایه‌گذار به رشد پروژه و توانایی کسب سود بستگی دارد. و سرمایه‌گذار می‌تواند سهم خود را پس از دستیابی به اهداف و کسب بازده بفروشد.
